در پیچ و تابِ بودن

امید هیچ معجزی ز مرده نیست, زنده باش

در پیچ و تابِ بودن

امید هیچ معجزی ز مرده نیست, زنده باش

معمولی باید بود، خیلی خیلی معمولی!

شنبه, ۲۳ اسفند ۱۳۹۳، ۰۳:۳۹ ق.ظ
آن موقع‌ها که ما بچه بودیم (که خیلی هم دور نیست، من همیشه با دوران کودکیم 18 سال فاصله دارم :دی) تازه عروس‌ها ارج و قرب خاصی پیش بقیه داشتند. نه فقط بقیه که خودشان هم خودشان را خیلی تحویل می‌گرفتند! شاید مثلا فکر می‌کردند شوهر کردن پیروزی عظیمی است و کار هر کسی نیست! البته فکر نمی‌کنم، چون از قضا آن موقع‌ها همه شوهر می‌کردند! خلاصه به هر دلیل یا دلایلی دوران نامزدی و حداکثر تا دو سال پس از عقد یک دختر، دوران بس ناجوانمردانه خوشی برای او بود. چون آن موقع‌ها انقدر بحث‌های متنوع و تاپیک (چی بود فارسیش؟! آهان عنوان) عنوان‌های جذابی مانند رابطه‌ی اقتصاد و فرهنگ یا سیر نزولی فرهنگ ایران یا در کل به قهقرا رفتن ایران مطرح نبود و همچنان زن‌های فامیل تنها دغدغه‌اشان النگوی اضافه‌ی سوسن خانم بود نه تخم مرغ دونه‌ای چهارصد یا کفشوی پلین !!!! به هر حال چون زن‌های فامیل هر پنج‌شنبه یک بار یا در کل هر تقی به توقی می‌خورد یک بار!! دور هم جمع می‌شدند و کاری هم به جز حرف زدن نداشتند از عروس تازه وارده سوالاتی می‌پرسیدند و او هم افاضه فیض می‌کرد و همه دهن به به به و چه چه می‌گشودند و می‌گفتند : ماشاالله خانم فلانی چه عروسی چه سری چه دمی! و در دل عروس کیلو کیلو قند آب می‌کردند. (نه این که من اون زمان عروس بودم، من و این همه خوشبختی محاله :)) لبخند‌های ناخودآگاه و بی حد و حصر عروس‌ها نشان آن قند‌ها بود)
خلاصه ما دختر بچه‌های فامیل هم می‌نشستیم پیش هم و زل می‌زدیم به تازه عروس ها و فکر می‌کردیم نهایت خط زندگی و خوشبختی شوهر کردن است و بعد از آن دیگر، نه الان یادم افتاد. به بعد از آن هم فکر نمی‌کردیم! فقط فکر می‌کردیم یک روزی ما هم اینطوری آرایش می‌کنیم و کلی بهمان کادو می‎دهند و ما با ناز حرف می‌زنیم و قربان صدقه مادر شوهرمان می‌رویم، تهِ خیالمان همین‌جا بود! نمی‌دانم چرا هیچ وقت هم ادامه‌اش نمی‌دادیم؟!!
آن موقع‌ها هر کدام از دختر بچه‌های فامیل یکی از تازه عروس‌ها را انتخاب می‌کردند و می‌خواستند وقتی بزرگ شدند مثل او بشوند. من هم مثل همه‌ی آن‌ها فکر می‌کردم بزرگ بشوم می‌شوم شبیه زن یکی از پسر‌های فامیل، بس که مهربان بود و همه دوستش داشتند. دوستش داشتم چون مهربان بود، محال بود توی مهمانی‌ها پفک برای بچه‌ها نخرد با لباس تکراری بپوشد یا عصبانی بشود یا حتی یک بار ناراحت باشد!! یا اسم کسی را بدون پیشوند "عزیزم" و پسوند "جون" صدا کند!
اما انگار بعضی آدم‌ها فقط نقاب خوب بودن را هر چقدر هم که سنگین باشد روی صورتشان نگه می‌دارند. ولی بالاخره خسته می‌شوند و یک روزی یک جایی مجبورند نقابشان را بردارند و خودشان باشند، توی شرایط سخت دیگر نمی‌شود آن منِ خوبِ اغراق‌آمیز بود و همه‌ی آدم‌ها خودشان می‌شوند.
 مثلا من هرگز فکر نمی‌کردم کسی که توی بچگی‌هایم دوست داشتم شبیه او باشم حالا این همه عوض شده باشد و کارهایی بکند که همه انگشت به دهن بمانند و قسمتی از ذهن من که پر بود از خاطره‌های خوب از او مدام به من بگوید: محال است! اصلا این زنِ خوب و مهربان و این کار‌ها ؟! بعد خودش با من حرف بزند! درد و دل کند! فحش بدهد، گریه کند. بعد وسط این همه هیاهو من فکر کنم چقدر بزرگ شده‌ام! که حالا او که روزی برایم پفک می‌خرید انقدر جدی با من حرف می‌زند و من را طرف حسابش قرار می‌دهد و از درد‌هایش به من می‌گوید و من باید به زنی که روزی فکر می‌کردم خوشبخت‌ترین عروس دنیاست مدام بگویم: می‌دونم، حل میشه، اشکال نداره...
بعد فقط به این فکر کنم که آخه چرا؟! چرا بعضی آدم‌هایی که خیلی خیلی خوبند یکهویی خیلی خیلی بد می‌شوند؟! ولی آدم‌هایی که معمولی خوبند همیشه همان قدر معمولی خوب می‌مانند؟!  از آدم‌هایی که خیلی تحویلت می‌گیرند و از تو تعریف می‌کنند باید ترسید، به نظرم همین زن‌های فامیل بودند که آنقدر از کسی تعریف می‌کردند و او را به عرش می‌بردند که طرف مجبور می‌شد به هر روشی که شده خودش را آنجا نگه دارد و به زور ماسک خوب بودنی را که دیگران برایش ساخته بودند را تحمل کند. ولی آدم‌های معمولی که کسی از آن‌ها تعریف نمی‌کرد دیگر نیازی به محبت کردن الکی به دیگران یا لباس‌های فاخر پوشیدن یا همیشه خوشحال بودن را نداشتند. برای همین همه‌ی کارهایشان می‌شود صادقانه و رفتار‌های صادقانه‌ای که جزئی از شخصیت فرد باشد هرگز از بین نمی‌رود.
آدم‌هایی که معمولی خوبند خیلی دوست داشتنیند،مثل دوست‌هایمان که گاهی ناراحت می‌شوند و قهر می‌کنند یا عصبانی می‌شوند و وجه اشتراک تمام این آدم‌ها این است که با تو رودربایستی ندارند و دلخوری‌هایشان را با حرف زدن حل می‌کنند سعی نمی‌کنند به هر قیمتی خوب باشند  :)

نظرات  (۳)

البته که تو هر فامیلی از این خوب ها هست که گاها بدیی که در اصول خودمان از آن به عنوان بدی یاد میکنیم در آن فرد بدی به حساب نمی آید. بقول استادمون که میگفت جایی رسیده بود که مجنون با دیدن لیلی به این نتیجه رسیده بود که لیلی " همین است؟!".
و گاها هم شاید معیار خوب و بدمان هم گاهی متغیر است.
و اما گاها استفاده بیش از حد از شخصیتمان باعث تمام شدن آن می شود. :D
پاسخ:
نه خوب به نظرم یه سری از بدی‌ها با هر مذهب و اصول و طرز تفکری بازم بدیه!
همون مورد آخر "استفاده بیش از حد از شخصیتمان باعث تمام شدن آن می‌شود" :)) کل پست در یک جمله!
* جمله استادتون چقدر خوبه، خیلی وقت‌ها شده تو زندگیمان از یه آدمی قهرمان ساختیم بعدش گفتیم : قهرمان من "همینه؟!".
تا جایی که من میدونم الان هم تازه عروس ها مهم اند و مرکز توجه! البته قبول دارم که به اون شدن نیست.

به نظرم نمیشه گفت که اون آدم اون موقع نقاب خوبی زده بوده. شاید واقعا همینطوری خوب بوده. زمانه و مشکلاتش باعث تغییر آدمها میشه. ممکنه اون موقع واقعا خوب بوده باشه اما الان تغییر کرده باشه
پاسخ:
مرکز توجه بودن اون زمان با این زمان خیلی فرق می‌کرد! نمی‌دونم چرا ولی فکر میکنم اون زمان خوب بود الان نیست!!!
نمی‌دونم، شاید! اینطوری به قضیه نگاه نکرده بودم. امیدوارم همینطوری که شما میگین باشه.
  • مه تا کلاه دوز
  • چه نگارش ِ کِشَنده ای !:) خوشا ب حالت !:)

    باور دارم حسی تو آدمها وجود داره که بخوان متمایز باشن ... یجور میل ِ به دیده شدن حتا اگه این دیده شدن ِ نه به قیمت ِ به ترین بودن ، حتا ب قیمت ِ بد  ترین بودن و صرفن برای ِ "ترین" بودن باشه ... سالهاست که سعی دارم با این همه معمولی بود ِ خودم کنار بیام ... و حس می کنم صرفن تمام ِ حسِ نیاز به دیده شدنم رو در خودم سرکوب کردم ،... واقعی بودن ، بهایی مثه سرکوب کردن داره ... واسه همین خیلی باور ندارم باید به معمولی بودن اکتفا کرد، هر قدر هم سالم ترین باشه :)
    پاسخ:
    فکر می‌کنم این حس نیاز به دیده شدن توی آدم‌های مختلف متفاوته، یا شایدم توی برهه‌های مختلف زندگی متفاوته! بعضی وقت‌ها دوست داری دیده بشی به هر قیمتی بعضی وقت‌ها هم دوست داری دیده نشی به هر قیمتی!
    * راستش من خودمم باور دارم که نباید به معمولی بودن اکتفا کرد! :)

    ارسال نظر

    ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
    شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
    <b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
    تجدید کد امنیتی