ما، یک قدم عقب مانده‌ها!

اکثر افراد اهل سفری که می‌شناسم یک اعتقاد قلبی عمیقی دارند و می‌گویند: زندگی هدیه‌ی بسیار باارزشی است که نباید آن را به هدر داد... داشتم فکر می‌کردم جلمه‌ی اولشان واقعا درست است ولی واقعا راه درست قدردانی از این هدیه چیست؟ مثلا یک میلیارد تومان پول نقد به خودی خود هدیه‌ی ارزشمندی است ولی برای کودکی پنج ساله چه فرقی می‌کند یک میلیارد به او اسکناس بدهی یا تکه کاغذهایی به همان اندازه! او نهایتا هواپیما، کشتی یا قلعه‌ای کاغذی خواهد ساخت و فکر خواهد کرد که ارزش هدیه را فهمیده و به بهترین شکل ممکن از آن استفاده کرده... داشتم فکر میکردم شاید فلاسفه حداقل یک قدم از ما جلوتر باشند. هرچند آن‌ها هم نمی‌دانند این هدیه چیست و بهترین راه قدردانی از آن چیست ولی حداقل آن‌ها به محض گرفتن این هدیه شروع به بازی با آن نکرده‌اند وقتشان را گذاشته‌اند که بدانند راه استفاده حداکثری از این هدیه را...