وارد مرکز توانبخشی کودکان اوتیسم که میشوی اولین چیزی که میبینی این جملات سرشار از انرژیست ...
رها می شوم ...
چیزی از جنس آرامش نزول می کند
موفقیت نه شتابی دارد و نه دیر می کند
من آن زندگی را که باید زندگی کرد ، میبینم
آن خنده ای که باید خندید
آن لذتی که باید از آن لذت برد
من ، سرانجام می آموزم پیروزی عظیم زندگی را
و رها می شوم در اقیانوسی از آرامش !
+ حمایت از کودک مبتلا به اوتیسم ؟!
یک روز دست خودم و تمام دوستان سیگاریِ مخمورِ کتب فلسفی به دستِ حزین را میگیرم با هم میرویم غزه. بعد آنجا دقیقا این خانه ای که این زیر میبینید. همان خانه ای که هنوز با خاک یکسان نشده است همانی که پرده ی طلایی رنگ دارد و معلوم نیست جهاز کدام بنده خدایی است. با هم مینشینیم و از پوچی سخن می گوییم. با هم مینشینم پک عمیقی به سیگار کنتمان میزنیم و بعد میگوییم میدانی ؟! آدم هایی که نمی توانند با شک زندگی کنند دل میبنند به افیون ... بله بنشینیم و یکهو یک خمپاره در فاصله یک متری ما خانه ای یک طبقه را همراه با دو بچه کوچکش به هوا ببرد بعد ما از گرد و خاک حاصل تک سرفه ای بکنیم و بگوییم : بله داشتم میگفتم یقین عین حماقت است !
بعد همچنان به آدمهایی که به افیون دل خوش کرده اند میخندیم و آنها را احمق مینامیم و در دلمان هزار بار به حالشان افسوس میخوریم ! یکی از آن بمب ها صاف بیاید بنشیند وسط مجلس فلسفی ما بعد ما همه دود شویم و به هوا برویم خلاصه به اجزا تشکیل دهندمان تجزیه شویم. بعد دقیقا در آن صدم ثانیه که قرار است فاصله ی این پوچی و آن پوچی را بپیماییم همگی چنگ بندازیم به همه ی دانسته و ندانسته هایمان تا بلکه به دادمان برسند بعد که میبینیم نههه این پوچی از اون پوچی ها نیس در دقایق آخر با همان چشمانِ حزین فلسفی فریاد بزنیم "خدایا به جون خودم اشهد ان لا اله الا الله اشهد ان محمد رسول الله " :)))
بعد در کتابها اندیشه های گهربار ما را چاپ کنند و ما بشویم الگوی هزاران جوان مشتاق فلسفه ! بعد مثلا یک آدم معمولی خیلی معمولی که اسم ها و اندیشه های ثقیل ما را نمیفهمد برای اینکه در بحث کم نیاورد برود در گوگل ما را بسرچد و ویکی پدیا در معرفیمان بنویسد "پوچ گرا".
و ما از آن دنیا بر این نادانیشان قاه قاه بخندیم و این حرف فلان آدم معمولی که آن روز در تلوزیون داشت میگفت "خداوند تواب رحیم است" را به یاد میاوریم و هزاران بار همان خدایی که در دنیای شک و دودلیمان او را پس زده بودیم شکر می کنیم !
مخلص کلام : یکی از همین روزها از همان لحظاتی که سخت مشغول حلاجی اندیشه هایم بودم و در اینترنت با پدرم داشتیم به فلان مقاله فلان فیلسوف میخندیدم و یکی یکی مغلطه هایش را بیرون میکشیدیم تا جوابش را بنویسیم عکسی از غزه در ذهنم نقش میبندد و من تصور میکنم اگر آنجا بودم هنوز هم اندیشه ها و اعمالم همین رنگ و بو را داشت ؟!
گذشت خاصیت تو و گناه عادت من است ، بیا و بگذر ...
ثانیه های بی تو نمیگذرند.
